W terapii behawioralnej wykorzystuję jedynie pozytywne sposoby pracy ze zwierzęciem. Nie uznaję przemocy oraz awersyjnych metod treningowych. Akcesoria takie, jak dławik, czy kolczatka nie znajdą
u mnie zastosowania. Pomagam opiekunom budować z ich czworonożnymi przyjaciółmi wyjątkowe relacje, oparte na zaufaniu
i zrozumieniu potrzeb. Moi klienci najczęściej zwracają się do mnie
z prośbą o pomoc w eliminacji niepożądanych zachowań separacyjnych, zaburzeń lękowych, obrony zasobów, reaktywności zwierzęcia, czy agresji. Każdy przypadek jest inny i do każdego podchodzę indywidualnie. W ocenie zachowania stosuję model MHERA – kompleksowe narzędzie, które pomaga koncentrować się na przeżywanych przez zwierzę emocjach. Następnie dopasowuję terapię do możliwości zarówno zwierzęcia, jak i opiekuna. Bycie behawiorystką to dla mnie nie zawód, a pasja życiowa. Na co dzień najsurowszymi recenzentami mojej pracy są moje osobiste sierściuchy – 20-letni
pies Szafran i 18-letni kot Zenek.